Wat doe je als je net gehoord hebt dat je dagen zijn geteld? Bernard Veerman pakt verdwaasd de trein naar Den Haag. Hij wil naar zee, dat zoutige wil hij ruiken, de wind wil hij voelen, de branding horen, het gekrijs van de meeuwen.

Hoe zit het met Bernards overlevingskansen? Hij heeft een broer of zus als donor nodig voor een stamceltransplantatie. Zijn tweelingzus Titia is qua leeftijd de enige die in aanmerking komt, maar die twee hebben ruzie. Kan hij zich met haar verzoenen? Bernard praat hierover met mensen die hij nog nooit heeft ontmoet: een dame met een grote witte koptelefoon op haar hoofd, een portretschilder, een verpleegster die een beetje dronken is. Ronddwalend in de stad van zijn jeugd draait Bernards persoonlijke geschiedenis zich om in zijn hoofd.

In Vraag dat maar aan de pelikanen, de derde roman van Nicolette Smabers, komen heel wat thema’s aan bod: de rol van vooroordelen bij het overdragen van een familiegeschiedenis die haar wortels heeft in de koloniale tijd, de band tussen een stiefvader en zijn stiefdochter, de geheimtaal van de kinderjaren, en bovenal de vraag of spreken altijd beter is dan zwijgen.

Recensies

“Nicolette Smabers ontroert met fijnzinnig verhaal over tweeling.”
Jan-Hendrik Bakker – Den Haag Centraal

“Nicolette Smabers kan verhalen vertellen. Verhalen met spanning die kan overgaan in ontspanning, of teruggenomen kan worden is een stilte die zindert.”
Cor Gout – Tzum

“Een koloniale achtergrond, een stiefdochter die op eigen benen wil staan, verzwegen levens: ingrediënten voor een intrigerend, fijnzinnig èn effectief verteld verhaal, vol breuken en barsten, zoals zo vaak bij familiegeschiedenissen.”
Leo Willemse – Hebban

“Haar stijl is onveranderd mooi en suggestief: de auteur weet met weinig woorden een wereld en een sfeer op te roepen.”
Herman Simissen – Streven

“Het verhaal heeft vaart, Smabers wisselt details af met grotere stappen, waardoor het nergens saai wordt. Integendeel: herinneringen worden knap verweven met de recente gebeurtenissen in het leven van de broer en zus die beiden op zoek zijn naar houvast in het bestaan.”
Arjen van Meijgaard – Elders literair

Den Haag, 1966. De zestienjarige Eva Porceleyn barst in tranen uit als haar ouders haar vertellen dat ze naar Californië gaan emigreren. Eva wil niet weg uit Nederland, maar als ze blijft, moet ze bij haar oom en tante intrekken. Gesteld voor deze keuze, probeert ze de moeizame relatie tussen haar vader en zijn broer Leo te doorgronden. Haar zoektocht voert haar naar de jaren twintig van de vorige eeuw, naar een schoolplein in een stadje op Midden-Java, waar bruine en blanke Nederlanders, kinderen nog, met elkaar in botsing komen. Die onderlinge strijd speelt ook een rol in het naoorlogse Nederland, zelfs binnen een en dezelfde familie.

Eva en haar vader Freek geven met hun dialogen steeds nieuwe doorkijkjes naar het met ‘met stilzwijgen betoverde verleden’ en forceren zo een doorbraak naar de toekomst.

Recensies

“Het haast achteloos wisselen van het point of view in de vertelling voegt de nodige spanning toe aan een ontroerend verhaal van een vader en zijn dochter en een ontluikende liefde van Eva voor een man die als een engel zonder vleugels is, een ‘man van gas en licht’.”
Koen Eykhout – De Limburger

“De man van gas en licht is een ontroerende en intieme familieroman, waaruit de grote kracht blijkt van het vertellen van verhalen, over de generaties en over de oceanen heen.”
Nederlands Letterenfonds

“Smabers schrijft uitstekende, enigszins raadselachtige boeken met een eigen stempel. Het wordt tijd dat een groter publiek haar ontdekt.”
Thijs Kramer – 8Weekly

“Een ingenieus gesponnen weefsel van verhalen uit het Indisch familiearchief.”
Indisch Anders

“Smabers weet binnen die gefragmenteerde jeugd precies en beeldend, soms ook aangrijpend vorm te geven aan Eva’s leven tussen smoesjes en verhullingen.”
Jann Ruyters – Trouw

“Het is weer een geweldig boek dat mij net zoveel plezier deed en imponeerde als het magnum opus van Oek de Jong, Pier en Oceaan.”
Leo Willemse – OBA Boekenblog

“De man van gas en licht is een bijzonder mooie, even sensibel als trefzeker geschreven roman, stilistisch gezien een zeer toegankelijk boek met veel dialogen en simpele waarnemingen. Dat is op zich een grote verdienste, want het verhaal met al zijn subverhalen voert ons naar een complexe, veelvormige en weerbarstige werkelijkheid.”
Frans Kusters – tijdens presentatie in boekhandel Roelants

“Op filosofische wijze wordt in deze roman het aardse leven met het bovennatuurlijke vermengd.”
Nederlands Dagblad

“Fijnzinnige Haagse roman.”
Opzij

“Je blijft lezen, want Nicolette Smabers heeft een prettige schrijfstijl.”
HP/De Tijd

“Begin je te lezen, dan word je direct de sprookjesachtige sfeer van de tekst ingezogen.”
Gao Xing – Armada, Tijdschrift voor wereldliteratuur nr.63/64

Andrea en Hayo Spanjert groeien op kort na de oorlog, in een sfeer van familiegeheimen en zwijgen over het recente verleden. Wanneer ze het ouderlijk huis hebben verlaten, realiseert vooral Andrea zich de volle omvang van de rol die dit voortdurende zwijgen en ontwijken in haar jeugd heeft gespeeld. Nicolette Smabers belicht vanuit het gezichtspunt van Andrea de afgelopen eeuw: de crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog, het einde van de koloniale tijd, de jaren zestig, de pil. Het resultaat is een onvergetelijke roman met talloze scènes van een grote verbeeldingskracht.

Recensies

“Gelukkig, na twaalf jaar afwezigheid is Smabers nu terug, en wel met een, ik zeg het maar meteen, schitterende roman.”
Tom van Deel – Trouw

“Krachtige debuutroman van Nicolette Smabers.”
Onno Blom – De Standaard

“Het bijzondere aan Stiefmoeder is de onsentimentaliteit en beeldende kracht ervan. Zelfs sprookjesachtig is de sfeer in dit boek dikwijls.”
Arjan Peters – de Volkskrant

“Nicolette Smabers beschrijft haar karakters knap. Met veel oog voor detail laat ze de innerlijke gesteldheid van een persoon terugkeren in diens handelingen.”
Wouter Smilde – Nederlands Dagblad

“Smabers weet met enkele rake woorden een krachtig beeld op te roepen.”
Miriam Piters – Leesideeën Off Line

Portret van mijn engel begint en eindigt met de verschijning van een engel aan de volwassen hoofdpersoon. Hij markeert het ‘alsof-gevoel’, de kinderlijke fascinatie voor wat echt en onecht is, werkelijkheid en fantasie, leven en namaak. Ertussenin: verhalen over de denk- en gevoelswereld van twee zusjes. De hoofdpersoon probeert zich een voorstelling te maken van de wereld achter deze wereld. Wat bij haar overheerst is een gevoel van ontgoocheling en bedrog: De engel kan niet vliegen. Het slotje van haar dagboek gaat kapot. Zwarte Piet heeft borsten. Het dienstmeisje Rosa heeft een ‘onecht’ kind.

Recensies

“Portret van mijn engel bevestigt de kwaliteiten van het eerste boek overtuigend.”
Jaap Goedegebuure – Haagse Post

“Subtiel en uitgebalanceerd wordt de geestelijke ontwikkeling van een klein katholiek meisje beschreven door middel van een grote hoeveelheid korte, kunstig over elkaar heenschuivende scènes en herinneringen.”
Reinjan Mulder – NRC Handelsblad

“Met ‘Portret van mijn engel’ heeft Smabers nu het beeld van haar jeugd afgerond, met de vier daarop volgende verhalen heeft ze de deur naar een nieuw perspectief op een kier gezet. In die ontwikkeling ligt duidelijk een gevoel van bevrijding: dit tweede boek bevat hier en daar humoristische fragmenten, die wonderlijk goed harmoniëren met de gedempte toon van het geheel. Ik hoop dat Nicolette Smabers erin slaagt deze bevrijdende ontwikkeling voort te zetten zonder die toon te verliezen die zo kenmerkend is voor haar werk.”
Koos Hageraats – De Tijd

“Zonder stilistische concessies te doen, probeert zij de kinderwereld zoveel mogelijk van binnenuit te beschrijven. Wat mij betreft met overtuigend resultaat.”
Arnold Heumakers – de Volkskrant

“Uitmuntend door originaliteit.”
Rob Molin – De Limburger

“Smabers schrijft heel zorgvuldig, afgewogen.”
Inge van den Blink – Utrechts Nieuwsblad

“Het proza van Nicolette Smabbers heeft aan zeggingskracht gewonnen.”
Gerrit Jan Zwier – Leeuwarder Courant

“De auteur is gefascineerd door taal en weet diezelfde taal een heel eigen, geheimzinnige glans te geven. Dat, gevoegd bij een zeker (maar nog niet voldoende ontwikkeld) talent voor het komische en absurde, maakt haar tot een grote belofte.”
Rob Vooren – Leidsch Dagblad

De Franse tuin. Verhalen en novellen is de bewerkte heruitgave van drie publicaties: De Franse tuin (1983), Portret van mijn engel (1987) en Chinezen van glas (1991).

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum

Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum

In een zomervakantie die ze bij voorkeur achter de gesloten luxaflex van haar slaapkamer doorbrengt, krijgt Ditte Persoon te horen dat haar oude tante Dora – ‘half Indisch van geboorte, maar Hollandse van afkomst’ – is gestorven.

Ditte heeft deze tante nauwelijks gekend. En de man die naar haar woonplaats Nijmegen is afgereisd om haar dit bericht te brengen, heeft ze in haar jeugd slechts ‘gekend’ als de pleegzoon van deze Indische tante. Waarom verloopt de ontmoeting tussen Carel en Ditte zo ongemakkelijk? Wat voor Ditte als kind een grote rol speelde, was haar hang naar een ordentelijke familiegeschiedenis:

“(…) uiteindelijk wilde ik dat al mijn vragen samen met hun antwoord over brede, lommerrijke lanen wandelden en deze kwamen op de naakte waarheid uit.”

Recensies

“Hoewel ik me de lezer niet kan voorstellen voor wie de spiegelingen en parallellen in deze rijkgevulde novelle onopgemerkt zullen blijven, stel ik vast dat Nicolette Smabers na De Franse tuin en Portret van mijn engel weer een even helder als suggestief boek heeft geschreven. Chinezen van glas is concreet zonder al te nadrukkelijk te zijn, en dat is bijzonder knap.”
Jaap Goedegebuure – HP/De Tijd

“Ze schrijft met een vergrootglas zodat de miniemste huiselijke woorden en voorvallen uitgroeien tot bijzonderheden. De vertrouwdheid, vreemdheid en schaamte worden er effectief mee opgeroepen. En bezworen.”
Carel Peeters – Vrij Nederland

“De ontreddering waaraan het gezin ten prooi is door de geestelijke afwezigheid van de vader, wordt door Smabers geestig, maar ook ontroerend onder woorden gebracht.”
Janet Luis – NRC Handelsblad

“De novelle heeft meer dan genoeg rijkdom aan verbindingen van beelden en betekenissen en van spiegelingen om een forse roman – zo”n ouderwetse familiekroniek – te vullen. Nicolette Smabers is het er juist om te doen zoveel mogelijk weg te laten en alleen die woorden en beelden over te houden die en de rijkdom aan betekenissen en het vermoeden van alles wat daar achter ligt in zich dragen. Zij geeft ze de lezer de suggestie dat alles in het verhaal zit.”
Ton Verbeeten – De Gelderlander